Эх, братаны, вы наверное уже слышали про завалину, которую мне удалось затарить в последний раз. Да такую закладку вмазали, что даже глазам не поверить! Хочу вам рассказать, как она помогла мне избежать скучной школы и покататься на псилоцибиновых грибах.
Вот так получилось, читаю я ящик в телефоне, смотрю там проказник какой-то радует глазки и мусорит про то, какой он умный и крутой. Лейм полный, думаю, надо с ним чё-то придумать. А в этот момент заходит мой братва, даёт мне дудку с недорубленной травкой и говорит: "Дымай, дружище, отдохни от этой стимульной школы".
Ну я не дурак, дудку забрал и дал глотнуть этого чудо-порошка, который он мне запихнул. Как только влетел в лёгкие, чувствую, что разноцветные мухи начинают летать перед глазами. Пурпурный туман, блять! Не мог же я тогда представить, что это только начало.
Так вот, после этой увлекательной прогулки по пурпурному туману, я понял, что школа – это для лохов. Нет, я не призываю всех читить и бросать учёбу, но для меня это было выходом. Я стал искать способы, как сделать свою жизнь лучше и интереснее, а главное – быть свободным.
Тут я наткнулся на одного ребятенка, он мне и показал, как можно купить себе псилоцибиновые грибы. "Братуха, – говорит он, – я тебе помогу выкрутиться с этой школы. Ты только представь, как мы будем плавать в этом магическом мире, забывать про все проблемы"
Не мог я его не послушать, ведь он сам плавал в этом мире вместе с грибами. И так я решился, долго с ними переписывался, до тех пор, пока не получил посылку с этим легким наркотиком. Грибы были готовы унести меня в другой мир, освободить от школы, нудных уроков и вечных контрольных.
День Х настал, как только я попал в этот пурпурный мир, я забыл обо всём. Тю, школе, учителях – всё стало таким далёким и неважным. Я погрузился в собственные мысли и фантазии, и мне казалось, что я настоящий художник. Рисовал я лучше, чем все маркеры в этой жизни!
И вот, прокатываюсь я в этом пурпурном тумане со своими братвенниками. Всё вокруг стало красивым и необычным. Я ощущал себя частью природы, взаимодействовал с каждой травинкой и каждым жучком. Это был настоящий визуальный кайф, похожий на мультик, пропитанный волшебством.
Когда я вернулся обратно в реальность, я понял, что больше не могу прожить в этом сером и заурядном мире, где учёба – единственная цель. Я решился бросить школу и пойти по своему пути.
Так что, братаны, я всем советую – исследуйте этот мир, не бойтесь новых ощущений. Правда, я не говорю, что каждый должен становиться наркоманом, но надо искать свой путь, который будет интересен и значим для тебя. Не сидите на месте, читайте наркотики, ищите приключений и живите свою жизнь, как самые настоящие гопники!
Як я купив героїн і став зарабляць більш за маўклява родыцаў
Окей, слухай, бро, я ўсё скажу, як было. Ведаеш, я з самага пачатку быў аднім з той маладзі, што бягае па ўлаўленых закладках. І не толькі ўляўленых, я таксама батав, каб атрымаць свой дыплом. Вядома, ён мне прысабачыў галаву, але гэта і натхняла мяне на большае.
Аднаго разу, узе пасля боты, я пазнаёў мужыка з глыткамі. Ён расказаў мне пра героін - нарэшце што-небудзь новае, не проста люся LSD. А я так люблю паціснуць нервішкі своія! Што ж, я прыняў рашэнне спрабаваць гэта навіну. І што я скажу? Я змяняў сваё жыццё да непазнавання.
Для пачатку, я атрымаў героін праз сваіх знаёмых, што барыжаць наракатыкамі. Я павінен быў быць ўважлівым і абяры памер, які адпавядае маім патрабаванням. Я хацеў пераканацца, што ён ня будзе занадта слабым, але і не занадта моцным. Зрэшты, я ж не хацеў быць хуткім. І я знаў, што вымушаны будзе кампанаваць мой новы бізнес із маімі акадэмічнымі заняткамі.
Калі ўжо ўсё было гатова, я прыняў рашэнне рофліць на маіх бандероўках. Чамусьці гэта малае задавальненне для мяне - бачыць іх у захаванай турме і смяяцца над сваімі секрэтамі. І ў цяперашні час, пры гэтым тле, я стаў зарабляць гарэй за сваіх старцаў.
| Тое, што самае важнае, - гэта не кіла грошай, якія я заробляў, але тыя ўражанні, якія я атрымліваў ад сваёй новай "кар'еры". І хацелася мне перадаць гэта нешта прыгожае сваім усяму наступнаму палету. |
Так што, я пачаў мерчаваць героін. Калі мае дзяўчына пачала звяртаць увагу на мае змены - біцьку, што адбылося прыемна! Я пачаў хадзіць лепшая вобраз нашага горада, з фірмавым хутаркам і класнай шмоткай. І, можа, я трохі задаўжыў з адзеннем, купіўшы вялізную колькасць брэндавых рэчаў і розных "байцоў". Аднак я адчуваў сябе ўзлётным птушкай.
І вось я пераканаўся ў тым, што жыццё - гэта больш за наркатыкі і грошы. Жыццё - гэта пра шчасце і задавальненне. І, сапраўды, гэта не магло быць лепш за ўсё маё новае лепшае здароўе!
Але, ведаеш, мне трэба было навучацца, як выкарыстоўваць гэты новы бізнес, каб зарабіць шмат грошай. Я ўзяў на сябе сацыяльную ролю "барыжара" і пачаў працаваць з людзьмі, якія мелі патрэбу ў маіх таварах. І, праўда, я пачуў сябе моцным і атрымаў магутнасць кантраляваць людзей. Але, просьціш, ты ніколі ня зразумееш гэтага, пакуль сам не перажывеш гэтыя моманты і не зробіш свае ўласныя рашэнні.
Так што яна рыскуе даведацца пра маю новую "кар'еру"? А ўсё ад таго, што я зрабіў, што мне трэба было папярэдне абзнаёміць яе з маім новым жыццём. Хаця бы за тое, што я хацеў быць адкрывым з ёю.
Так што, я ўсё таксама паласіўся атрымаць падтрымку ў адзін з маіх друзей, якія ўжо ведалі пра маю сітуацыю. Ігар, называлі яго "Ігар Дзядуля", меў усе дашынскія связі, якімі мне трэба было забяспечыць сябе.
У канцы канцоў, я прыняў рашэнне раскрыць усё ёй. І ёй знадобілася час, каб зразумець гэта. Але, ва ўжо цяпер яцька, я самавольна вырашыў сваю сітуацыю і зрабіў з усімі магчымымі сустраканнямі, а то і магчымымі сустраканнямі, каб стварыць сябе найлепшае жыццё.
На канец, гэта ўсё аб грошах. Хто імі кіруе - той кіруе жыццём. Але, ведаеш, я чую, што тут гэта толькі пачатак. І яцьке, я не збрашу мерыцца, пакуль ня збіруся ўзлётам!